ในยุคที่บ้านเมืองกำลังโหยหาประชาธิปไตย
ในยุคที่รถไฟยังไม่ใช้รางคู่
ในยุคที่ร้องเท้าหายก็ยังต้องฟ้องครู
ในยุคที่…เดี๋ยวนะ…รองเท้าหายอีกแล้วเหรอ
เหล่านักเรียน ป.5 ทั้ง 21 ชีวิต นำโดยธณากรณ์ ผู้ซึ่งเป็นพระเอกไปแล้วสองตอนเต็ม ๆ อุตส่าห์คิดว่าจะงดอัพเรื่องของธณากรณ์สักระยะ แต่มันไม่ได้จริง ๆ ครับ เพราะเรื่องนี้เขาเข้ามามีส่วนเต็ม ๆ อีกแล้ว
ทั้ง 21 คนกระจายกำลังออกค้นหาแบบปูพรม ทั้งพุ่มไม้ แปลงดอกไม้ ห้องเรียน หน้าห้อง แม้กระทั่งในห้องน้ำ ดูผิวเผินเหมือนแสดงน้ำใจ ที่จริงก็กลัวไม่ได้กลับบ้านกันครับ ผ่านไปหลายนาทียังหาไม่ได้ครับ ทางครูเวรวันนั้นเริ่มรอไม่ได้ สั่งให้ร้องเพลงชาติก่อนเลย นัยว่า “ชั้นไม่รอ ป.5 แล้วนะ ครูมะนาว”
แล้วเพลงชาติก็ดังขึ้นจากเสียงตะเบ็งของนักเรียนที่เหลือเกือบร้อยชีวิต
นักเรียนชั้น ป.5 นั้น จะว่ารีบก็รีบอยู่ รักชาติก็รักด้วย เมื่อได้ยินเสียงเพลงชาติดังขึ้นทั้ง 21 คน ก็ยืนตรงเคารพธงชาติ (ภูมิใจจริง ๆ ครับ แหม่) ทั้งในพุ่มไม้ หน้าห้องน้ำ ระเบียงอาคาร ขอบสนามเปตอง ตามพิกัดของตน โดยสายตายังคงสอดส่ายไปตามซอกหลืบต่าง ๆ เมื่อเพลงชาติหยุด ใครบางคนนึกขึ้นได้ว่าที่โรงอาหารยังไม่ได้เข้าไปดู จึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในโรงอาหาร
“เจอแล้ว!!!” เสียงตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ผมตะโกนบอกให้หยุดก่อน อย่าเพิ่งแตะรองเท้า นักเรียนคนนั้นหยุดชะงัก…
“ครูอยากรู้ว่ามันเอาไปซ่อนไว้ยังไง” ผมรีบสืบเท้าไปยังที่ตั้งของรองเท้าแตะสีดำ (ใช่ครับ เขาใส่รองเท้าแตะมาเรียนเป็นบางวันที่ฝนตก) เจ้าโจรกระจอก นี่นายแค่หยิบรองเท้ามาวางไว้ใต้โต๊ะกินข้าวหรือนี่ ช่างน่าขำ ทำไมไม่ซ่อนที่มันลึกลับกว่านี้
ยังไม่ทันที่จะพิสูจน์รอยนิ้วมือ มีเสียงพูดของนักเรียนชายคนหนึ่งว่า “ตรงนี้มันที่นั่งนายอุ๊นี่ครับ”
“เฮ้ยยยย!!!” ทุกคนอุทานแทบจะเหมือนนัดกัน
คนที่นึกได้ก็เริ่มหัวเราะออกมา
ธณากรณ์ลืมรองเท้าไว้ที่ใต้โต๊ะกินข้าวตั้งแต่ตอนเที่ยง คือถอดรองเท้าขณะกินข้าว กินเสร็จด้วยความเคยชินก็ลุกไปเก็บจานโดยไม่สวมรองเท้า แล้วรีบวิ่งไปจองคิวรอซื้อไอติม แล้วก็ไปเล่น แล้วก็เข้าห้อง แล้วก็นั่งเรียน แล้วก็เข้าไปดื่มน้ำ ไปทำธุระส่วนตัว อีกครึ่งวัน โดยไม่สวมรองเท้า แล้วก็เลิกเรียน …..ทีนี้ก็จำเป็นต้องใส่รองเท้าแล้ว เลยรู้ตัวว่า รองเท้าหาย…
โจรขโมยรองเท้านี่ช่างเป็นคนใกล้ตัวจนเกินที่ใครจะคาดเดา แล้วถ้าดูพฤติกรรมก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ คือนักเรียนจะไม่ชอบสวมรองเท้าก่อนออกจากห้อง เวลาไปไหนชอบเขย่งเท้าเปล่าไป ซึ่งผมก็เตือนหลายครั้งแล้วด้วย
ขโมยที่ตามหาก็คือ ความสะเพร่าและมักง่ายของเจ้าของ ที่ไม่ชอบสวมรองเท้านี่เอง
……..
เย็นวันสุดท้ายของสัปดาห์เรียน ขณะที่ครูบ้านดอยรูปหล่อ กำลังจะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นอินเทอร์เน็ตที่ห้องธุรการ นักเรียนทั้ง 21 ชีวิตของ ป.5 วิ่งหน้าตั้งมากันอีกแล้ว
“รองเท้าเด็กชายเย (พี่ชื่อโย) หายอีกแล้วครับ!!!”
วิ่งวนกันไปมา คราวนี้นักเรียนไม่ลืมที่จะเข้าไปดูในโรงอาหาร แต่ก็ไม่พบครับ สายตาคู่หนึ่งเหลือบไปที่หน้าห้องพยาบาล “นั่นไง!!”
รองเท้าสีน้ำตาลวางคู่กันอย่างเรียบร้อยหน้าห้องพยาบาล ตอนพักกลางวัน นายเย(พี่ชื่อโย)ไปดูเพื่อนที่ห้องพยาบาลแต่ไม่ขึ้นตรงบันได แอบถอดรองเท้าไว้แล้วข้ามระเบียงเข้าไป พอครูมาก็วิ่งลงบันไดเข้าห้องไป…
ปิดคดีรองเท้าหายภายในสองวัน
ความสะเพร่าไม่เคยปรานีใคร…ระวังรองเท้าของคุณไว้ให้ดีนะครับ
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
ตอนหน้า มารู้จักกับ “สาธิต” และ “น้องบุญหล่น”
เค้าเป็นใคร เค้าทำอะไร และทำไมเค้าถึงน่ากลัว…. ครูบ้านดอย 11 (ตอน สาธิต – บุญหล่น)
แล้วคุณจะรู้…ว่าความน่ากลัวมันอยู่ไม่ไกลจากตัวคุณเลย