สมัยเรียน ม.ปลาย ผมมีเงินเก็บอยู่จำนวนหนึ่ง
ตอนนั้นเพื่อนจะขายโทรศัพท์โนเกียจอสีที่ซื้อมา 18,000 บาท ในราคาประมาณ 6 พัน (ยังใช้ไปได้ไม่นาน)
ผมซึ่งยังไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้ ก็เลยโทรไปขออนุญาตที่บ้านว่าจะซื้อด้วยเงินเก็บของตัวเองได้มั้ย
เพราะในใจตอนนั้นคือคุ้มมากที่จะได้โทรศัพท์มือถือจอสีราคาถูกกว่าตลาดถึงสามเท่า หรือถูกกว่าราคามือสองตั้งหลายพัน
พ่อผมพูดสั้น ๆ ว่า “จะซื้อก็ได้นะ แต่พ่อไม่คิดว่าลูกของพ่อจะใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดนี้”
หลังวางสาย ผมยืนน้ำตาซึมอยู่ในตู้โทรศัพท์
ความรู้สึกขัดแย้งเกิดขึ้นเต็มหัว บ้านเราอาจจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร
แต่การซื้อโทรศัพท์ราคา 6 พัน มันไม่ได้ทำให้บ้านเราจนซะหน่อย
แล้วนี่ผมก็จะซื้อด้วยเงินผมเอง ทำไมผมจะใช้เงินก้อนนี้ไม่ได้
อาทิตย์ต่อมา พ่อพาผมไปซื้อโนเกียจอขาวดำถูก ๆ รุ่นหนึ่งที่ร้านในบิ๊กซีด้วยเงินของพ่อเอง
แล้วบอกกับผมว่า “ถ้าจะใช้แค่โทรติดต่อกับเพื่อน เครื่องนี้ก็ใช้ได้แล้ว แต่ถ้าจะเอาจอสีไว้อวดเพื่อน พ่อว่ามันไม่จำเป็น”
สุดท้ายผมเก็บเงินก้อนนั้นไว้ และได้ใช้มันตอนปี 2 สมทบเป็นค่าตั๋วเครื่องบินไปอเมริกา
ผมบินไปอเมริกาพร้อมกับโทรศัพท์ที่พ่อซื้อให้เครื่องนั้น
