เรียนรู้กับลุงวิชัย แท็กซี่รุ่นใหญ่แห่งเมืองหลวง

เราทั้งคู่เรียน รด.

ลุงวิชัยไม่ได้ไปเขาชนไก่ เพราะสมัยก่อนทหารจะมาฝึกให้ที่โรงเรียนและมหาวิทยาลัย คือที่เตรียมอุดมฯ และธรรมศาสตร์

ครับ ลุงวิชัย เป็นเด็กเตรียม และสอบติดอันดับ 2 ที่เลือกไว้คือนิติ ธรรมศาสตร์

แต่ลุงวิชัยไม่ได้จบธรรมศาสตร์

ลุงออกมาหางานทำตอนปี 1 เนื่องจากความจำเป็นทางบ้าน มาทำงานเป็นผู้จัดการโรงงานกระป๋องนกพิราบ จนสุดท้ายมาทำธุรกิจค้าของเก่าที่เป็นงาน Antique ก่อนจะเห็นว่างาน Antique นั้นลงทุนสูงขายยาก จึงเปลี่ยนมาเริ่มธุกิจ Crafting ซึ่งขายได้ง่ายกว่า

“ลุงเป็นเจ้าแรกที่เริ่มทำ”

ลุงวิชัยเดินสายซื้อของเก่าทั่วประเทศ รับจากที่หนึ่งไปส่งอีกที่หนึ่งไปขายยังที่หนึ่ง จากรถบรรทุก 1 คัน ก็เปลี่ยนเป็น 4 คัน ส่งของให้ตามร้านขายของเก่า และหมุนเวียนของไปมา (เป็นเหตุผลหนึ่งที่ลุงบอกว่า เราอาจตะเจอของชิ้นเดียวกัน แต่ย้ายจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง)

ผมถามลุงวิชัยว่า สินค้าที่ลุงขายแล้วได้ราคาแพงสุดคืออะไร ลุงบอกว่าเป็นของชิ้นใหญ่ๆ อย่างตู้เก่า เตียงเก่า ส่งนใหญ่เป็น Antique ราคาก็ประมาณ 3-4 แสน แต่เมื่อเปลี่ยนมาเป็น crafting ก็อยู่ราว ๆ หลักหมื่น

ลุงวิชัยดูมีความสุขที่ได้เล่าเรื่องราวของแก ผมจึงทำหน้าที่เหมือนเป็นพิธีกรสัมภาษณ์ต่อว่า ของราคาที่ซื้อมาถูกสุด แล้วขายได้ราคาสูงสุดคืออะไร

ลุงบอกว่าซื้อที่บดยาราคา 10 บาท ขายไปราคา 3 หมื่น

“พวกนั้นมันตาไม่ถึง” ลุงบอก

ความไกลของเส้นทาง ทำให้เราคุยกันถึงแหล่งที่มาสินค้า รถเก่าที่ลุงสะสม และเหตุผลที่ลุงมาขับแท็กซี่

“ลุงเลิกทำตอนสึนามิเข้าภูเก็ต เก็บเงินจากลูกค้าไม่ได้ ต้องปล่อยไปราวๆ 4 ล้าน”

จากนั้นลุงวิชัยก็ไปเป็นผู้จัดการโรงแรมที่เชียงใหม่ ก่อนจะปลดตัวเองมาอยู่บ้าน

“เราเคยทำงาน อยู่บ้านก็เบื่อ ลุงเลยมาขับแท็กซี่”

ผมจ่ายค่าวิชาไป 327 บาท (ไม่รวมค่าทางด่วน) และกล่าวขอบคุณ ที่ประตูทางเข้าหมายเลข 4